شاید مهم‌ترین قسمت یک تابوره را بتوان چرخ آن دانست، کمتر شغلی است که به اندازه دندانپزشکی محتاج حرکات مداوم و سریع روی صندلی به اطراف باشد و فشار حرکات مختلف تابوره به اطراف بیش از هر چیز به کمر دندانپزشک و زانوهای او وارد می‌شود. لذا سالم بودن چرخ‌ها، چرخش بدون اصطکاک آن‌ها در همه جهات، تعداد آن‌ها (پنج یا شش عدد) و بی‌صدا بودن آن‌ها بسیار مه‌مند.
پایه صندلی که محل اتصال چرخ‌هاست نباید کوچک باشد که تعادل صندلی به خطر بیافتد و نباید پهن باشد که با ساق پای دندانپزشک تداخل داشته باشد. به نظر می‌رسد پایه‌های ستاره‌ای شکل (پنج پر یا شش پر) که فاقد لبه بیرونی هستند بهترند.
حتما موقع خرید روی صندلی همه حرکات محتمل را انجام بدهید تا از راحتی تابوره بویژه از این جنبه اطمینان حاصل کنید.
نمیشنگاه تابوره (محل نشستن) معمولا به شکل دایره است، که برخی انواع جدید‌تر برای حفظ ارگونومی آنرا برای تطابق بهتر مولد کرده‌اند. نوع دیگر این قسمت تابوره انواع دارای شیب در قسمت ران‌ها است که در برخی موارد دوشاخه شده است و فشار کمتری به ستون فقرات وارد می‌کند. نوعی متفاوت نیز وجود دارد که اساسا به شکل زین طراحی شده است و فاقد پشتی یا زواید دیگر است (مخصوص شوالیه‌ها!) بین این انوع تفاوت قابل توجهی ذکر نشده است ولی بنابر قاعده کلی میزان آش با میزان پرداخت در تناسب مستقیم می‌باشد.
ضخامت و سفتی لایه نرم نمیمنگاه هم مهم است، به طور کلی ضخامت متوسط و سفت بودن محل نشستن مورد توصیه است.
نحوه نشستن
اساسا نحوه نشستن دندانپزشکان روی تابوره باید به خودی خود صحیح باشد، به گونه‌ای که ران‌ها با زاویه‌ای کم (حداکثر ۱۰ درجه) رو به پایین باشند؛ پاشنه کفش‌ها در تماس با زمین باشد و ستون فقرات هم کاملا عمود بر افق باشد. پوزیشن بیمار نیز باید به گونه‌ای تنظیم شود که چه با دید مستقیم و چه با دید در آینه گویی مشغول خواندن کتاب از فاصله حدود ۳۰ سانتی متری هستیم؛ به صورتی که آرنج‌ها موازی افق قرار گیرند. مجددا تاکید باید کرد، بیمار حداکثر یکساعت در یک پوزیشن قرار می‌گیرد؛ در حالی که دندانپزشک مدت‌های طولانی بر ستون فقرات خود فشار وارد می‌کند. در این مورد قدری خودخواه باشید.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.